W styczniu 1971 r. Baluka byl jednym z przywodcow trzydniowego strajku w Stoczni Szcecinskiej.

W styczniu 1971 roku najwyższa władza komunistow po raz pierwszy i jedyny przyjechała do robotników. Było po wydarzenie bez precedensu w całej historii tzw. obozu państw socjalistycznych.

W pierwszym kwartale 1973 r. poprzez skomplikowana kombinacja operacyjna udalo sie SB "wyprowadzic" Baluke ze Stoczni Szczecinskiej.

Baluka zostal zatrudniony przez dyrekcje Polskiej Żeglugi Morskiej.

Uciekl z Polski 2 marca 1973 r. na statku "Siekierki". Zszedl ze statku na Wyspach Kanaryjskich w Las Palmas.

W Hiszpanii Bałuka starał się o azyl polityczny, którego ostatecznie tam nie dostał. Dostal go natomiast we Francji. 

SB rozpuscila wsrod stoczniowcow opinie, ze Baluka "zdezerterował i zdradził".

Na zachodzie wspolpracowal z Radiem Wolna Europa i paryską "Kulturą".

Od kwietnia 1977 r. wydawal pismo o radykalnym  socjalistycznym profilu "Szerszeń".

Baluka był pod wpływem zaprzyjaźnionych z nim francuskich trockistów, którzy finansowali w znacznej mierze wydawanie i przerzut "Szerszenia" do kraju.

W PRL ropoczeto przeciw niemu sledztwo z art. 132 kk, mówiącego o "wejściu w porozumienie z obcą organizacją w celu działania na szkodę PRL".

Wrócił do kraju w kwietniu 1981 r.  z fałszywym francuskim paszportem. Przez jakiś czas, dopóki nie otrzymał gwarancji nietykalności, ukrywał się w stoczni. 

 Szybko jednak okazało się, że "Solidarność" nie spełnia oczekiwań Bałuki. Jego pomysł na partię socjalistyczną z prawdziwego zdarzenia zupełnie nie chwycił.

Po wprowadzeniu stanu wojennego Baluka zostal internowany.

W 1983 r. Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy skazal Baluke na 5 lat wiezienia. Rozprawa odbyla sie za zamknietymi dzrwiani bez udzialu dziennikarzy, ktorzy chcieli obserwowac proces. Wyrok odbywal w więzieniu w Barczewie.

Bałuka wyszedł z więzienia na mocy amnestii w sierpniu 1984 r. Dyrekcja stoczni odmówiła mu powrotu do pracy.

Zniechęcony do osób z opozycji i marazmu, jaki nastał w tych kręgach w połowie lat 80., wiosną 1985 r. wyjechał ponownie z Polski.

Wrócił w 1989 r. Próbował podjąć działalność polityczną, ale wszystko spełzło na niczym.

 Odmówił przyjęcia medalu przyznanego mu przez prezydenta Kaczyńskiego.

Żyje w Warszawie na Saskiej Kępie, jest schorowany i bardzo zgorzkniały.

Szcecin 11 stycznia 1971 r.

Zobacz takze: akcja SB przecowko przywodcom strajku