Lustracja w Polsce
Problem lustracji pojawił się wraz z przełomem demokratycznym 1989 roku i do tej pory nie został rozwiązany.
Podczas gdy sąsiedzi jak Niemcy czy Czesi wprowadzili odpowiednie procedury i konsekwentnie je realizują, polscy politycy nadal nie są w stanie wypracować odpowiedniego rozwiązania.
Lustrację w wydaniu przedstawionym przez Macierewicza odrzuciły w Polsce nie tylko środowiska postkomunistyczne, ale znaczna część polityków wywodzących się z ruchu solidarnościowego.
Antoni Macierewicz oskarżany był o prowadzenie gry politycznej przy pomocy teczek.
Lustracyjna uchwała sejmowa z 1992 roku wniesiona przez Janusza Korwin-Mikke miała liczne wady podnoszone przez przeciwników lustracji.
Ustawę lustracyjną udało się uchwalić ostatecznie dopiero w 1997 roku. Nakazywała ona składanie oświadczenia lustracyjnego osobom wyrażającym zgodę na kandydowanie lub objęcie funkcji publicznej.
Oświadczenia badane były przez Rzecznika Interesu Publicznego, który mógł zwracać się do sądu o orzeczenie, czy oświadczenie danej osoby było zgodne z prawdą.
Do zmiany ustawy lustracyjnej dążyło po objęciu władzy Prawo i Sprawiedliwość. Nowa ustawa została przyjęta w październiku 2006 roku i znowelizowana w lutym 2007. Prawo to zostało jednak zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny.
Wielu widzi źródło patologii gnębiących III RP w porozumieniach okrągłego stołu. W efekcie negocjacji między komunistyczną władzą a przedstawicielami solidarnościowej opozycji wypracowano sposób na pokojowe oddanie władzy przez ówczesny reżim. Jednocześnie jednak, komuniści oddając władzę w sposób pokojowy uzyskali swoistą legitymacje do uczestnictwa w demokratycznych mechanizmach nowego państwa.