Emil Fieldorf
Podczas kampanii wrześniowej Fieldorf dowodził pułkiem Strzelców Kresowych, a po jej zakończeniu przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie skończył kurs oficerów sztabowych. 17 lipca 1940 r., Fieldorf jako pierwszy emisariusz wysłany do Polski, przez Kair, Budapeszt, Kraków dotarł 6 września 1940 r. do Warszawy. W konspiracji pracował w Komendzie Głównej ZWZ, od marca do kwietnia 1942 r. był komendantem Obszaru II Białystok AK. Jesienią 1942 r. został komendantem Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK, kierującym całością walki bieżącej prowadzonej przez polskie państwo podziemne. W lutym 1944 r. odwołany z tej funkcji, stanął na czele tworzonej organizacji "Nie", która miała rozpocząć działalność po zajęciu kraju, przez wojska radzieckie. Mianowany 28 września 1944 r. generałem brygady, został w następnym miesiącu zastępcą gen. Okulickiego, ostatniego Komendanta Głównego AK.
Po zajęciu ziem polskich przez wojska radzieckie, 7 marca 1945 r. Fieldorf został aresztowany w Milanówku, jako Walenty Gdanicki. NKWD na szczęście nie rozpoznało kim naprawdę był zatrzymany. Wywieziony na Ural, 2 lata pracował w sowieckich łagrach. W listopadzie 1947 r. powrócił do kraju i ujawnił się chcąc wrócić do służby wojskowej.
10.11.1950 r. został aresztowany. Po dwu letnim śledztwie rozpoczął się proces na podstawie spreparowanych dowodów i absurdalnych zarzutów. Obrońca Fieldorfa z urzędu Jerzy Merlig powiedział do żony generała: "Pani mąż to człowiek ze stali, nie okazuje ani skruchy, ani żalu. Szkoda, że nie jest po naszej stronie".
16 kwietnia 1952 r. Sąd Wojewódzki dla m. st. Warszawy skazał Emila Fieldorfa na karę śmierci, za to w czasie wojny występował "przeciwko bojownikom o wolność i wyzwolenie społeczne". Sąd Najwyższy wyrok zatwierdził. W opinii składu sędziowskiego skierowanej do Sądu Najwyższego czytamy: "Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej. (...) Zdaniem sądu nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego".
Wyrok wykonano 24 lutego 1953 r. W aktach sprawy zanotowano: "O godz. 15,00 doprowadzono skazanego Augusta Emila Fieldorfa na miejsce stracenia. Prokurator odczytał sentencję wyroku (...), po czym zarządził wykonanie wyroku. Wykonawca przystąpił do wykonania. Wyrok wykonano przez powieszenie. Po stwierdzeniu zgonu przez lekarza więziennego Prokurator ogłosił, że wyrok został wykonany. Zakończono i podpisano o godz. 15.25".