Robert Mroziewicz

Kariera Mroziewicza przebiegała w sposób klasyczny dla wielu liderów UW: do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wstąpił jeszcze na studiach w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego, tam też działał w drużynie komunistycznych harcerzy (tzw. “walterowców”) kierowanej przez Jacka Kuronia. Potem pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych i pisał doktorat w Polskiej Akademii Nauk. W 1978 roku wystąpił z PZPR i rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników (KOR); w latach 80. był zastępcą redaktora naczelnego podziemnej “Krytyki”, skupiającej wielu obecnych dziennikarzy “Gazety Wyborczej”.

14 czerwca 2000 r. sędzia Sądu Lustracyjnego Rafał Kaniok odczytał wyrok w sprawie Roberta Mroziewicza. Niezawisły sąd uznał, że Mroziewicz jest kłamcą lustracyjnym, bowiem w latach 1977-1985 był tajnym i świadomym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. Wspomniany sędzia podał też pewne szczegóły: były wiceminister MON co najmniej 26 razy spotkał się z oficerem prowadzącym, przekazywał mu ustnie i pisemnie informacje, między innymi o demokratycznej opozycji. Wprawdzie wyrok ten nie jest jeszcze prawomocny, ale wydaje mi się, że skoro w teczce Mroziewicza zachowały się takie dokumenty, o jakich wspomniał sędzia Kaniok, to na zmianę wyroku raczej nie ma co liczyć.