Romuald Szeremietiew 

 

zdjecie udosteptnione przez prawica.net
71% ankietwoanych uwaza, ze Anna Marszałek i Bertold Kittel powinni przeprosić Romualda Szeremietiewa za swój tekst "Kasjer z Ministerstwa Obrony", po tym jak został on uniewinniony przez sąd z zarzutów korupcyjnych [wiecej...]

23 lipca 2009 sąd ogłosił wyrok w sprawie V K 887/04 (oskarżeni Zbigniew Farmus i Romuald Szeremietiew [wiecej...]

Romuald Szeremietiew, ur. 25 X 1945, Olmonty koło Białegostoku. Dr hab. nauk wojskowych, wykładowca, publicysta, polityk, oficer rezerwy WP.

Rodzice: Irena z domu Lubowicka i Mikołaj Szeremietiew, oficer WP. Ojciec, poszukiwany przez NKWD został na pocz. listopada 1945 r. aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w ZSRR. Nie wrócił.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Olmontach i po wyjeździe matki na Dolny Śląsk, mieszkał w Legnicy. Tam ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową i pracował w fabryce dziewiarskiej jako wykwalifikowany robotnik. W okresie 1965-67 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej, gdzie ukończył podoficerską szkołę wojsk łączności w Strzegomiu. W czasie służby wojskowej zdał także maturę w Liceum Ogólnokształcącym dla pracujących w Legnicy. W 1969 r. podjął studia stacjonarne na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończył je w 1972 r. z wynikiem bardzo dobrym uzyskując tytuł magistra praw.

Od 1964 r. działał w niejawnych organizacjach antykomunistycznych. Początkowo w grupie samokształceniowej przy duszpasterstwie akademickim oo. Franciszkanów w Legnicy. Obok tego w konspiracyjnej organizacji „RUCH”, gdzie kolportował biuletyn. Od 1972 r. był członkiem ścisłego kierownictwa w Nurcie Niepodległościowym. Działalność niepodległościową prowadził także na terenie organizacji kontrolowanych przez PZPR, w Stronnictwie Demokratycznym (1966-1970), Zrzeszeniu Studentów Polskich (1970-1972) i w Stowarzyszeniu PAX (1973-1976). Z tych organizacji został usunięty dyscyplinarnie za każdym razem po ustaleniu przez SB jaki był charakter jego działalności.

W 1976 r. przystąpił do jawnej działalności niepodległościowej w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Zakładał Konfederację Polski Niepodległej w 1979 r., pierwszą jawną partię dążącą do odzyskania przez Polskę niepodległości. Był represjonowany, wielokrotnie aresztowany i pozbawiony możliwości pracy. Po aresztowaniu przewodniczącego KPN, w czerwcu 1980 r., pełnił jego obowiązki. Od listopada 1980 r. był poszukiwany listem gończym przez SB, aż do aresztowania w dniu 23 stycznia 1981 r. W procesie kierownictwa KPN, który trwał od 15 czerwca 1981 r. do 8 października 1982 r. został skazany przez sąd wojskowy na 5 lat więzienia za „próbę obalenia ustroju przemocą”. Przebywał w więzieniu, najpierw w Areszcie Śledczym w Warszawie, a następnie w ciężkim więzieniu w Barczewie koło Olsztyna. (W tym samym więzieniu, w celi obok, był osadzony zbrodniarz hitlerowski Erich Koch). W więzieniu kierował zwycięskim buntem więźniów. Władze PRL usiłowały pod zmyślonym pretekstem pobicia strażnika więziennego wytoczyć mu nowy proces i przedłużyć wyrok. Wyszedł z więzienia na podstawie warunkowej amnestii w końcu lipca 1984 r., jako jeden z ostatnich więźniów politycznych.

Różnica zdań co do programu i koncepcji działania KPN z Leszkiem Moczulskim spowodowały, że w grudniu 1984 r. wraz z kolegami wystąpił z Konfederacji. W dniu 22 stycznia 1985 r. założył konspiracyjną Polską Partię Niepodległościową. Był przewodniczącym PPN i twórcą jej programu.

W 1986 r. wyjechał na stypendium do Instytutu Najnowszej Historii Polski Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku. Przez kilka miesięcy przebywał w USA i Kanadzie oraz w Europie Zach. Miał okazję poznać polityków amerykańskich (m.in. Zbigniewa Brzezińskiego) i europejskich oraz polskie ośrodki emigracyjne. Publikował w prasie zagranicznej i w polonijnej. Występował w Radiu Wolna Europa, Głosie Ameryki, BBC, Radio Canada i innych. Był też w Instytucie Literackim Jerzego Giedroycia w Paryżu. Współpracował z władzami RP na Uchodźstwie. Został odznaczony za działalność niepodległościową krzyżem orderu „Polonia Restituta” przez prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego.

W 1988 r. brał udział w strajkach w Gdańsku i jako przeciwnik ugody z komunistami odrzucił propozycję uczestnictwa w rozmowach „Okrągłego Stołu”. W 1990 r. po zakończeniu działalności konspiracyjnej PPN nawiązał współpracę z Komitetem Obywatelskim. Wraz z KO i Porozumieniem Centrum stworzył koalicję wyborczą w wyborach 1991 r. Po powołaniu rządu premiera Jana Olszewskiego został w lutym 1992 r. wiceministrem Obrony Narodowej, a następnie (do 4 czerwca 1992 r.) kierownikiem ministerstwa obrony. Po rozłamie w PC i odejściu grupy zwolenników Olszewskiego współorganizował Ruch dla Rzeczypospolitej włączając w jego skład PPN. W wyborach do sejmu w 1993 r. kandydował do sejmu w okręgu białostockim, gdzie uzyskał najlepszy w kraju - spośród wszystkich kandydatów RdR - wynik wyborczy (7,5%). Krytycznie ocenił politykę kierownictwa RdR, które nie potrafiło zbudować skutecznej koalicji z innymi partiami w czasie wyborów. W grudniu 1993 r. na Kongresie RdR został wybrany przewodniczącym Ruchu. Organizował porozumienia partii prawicowych w celu utworzenia wspólnej listy wyborczej prawicy. Był współtwórcą wspólnych list prawicowych w wyborach samorządowych w 1994 r.

Podjął pracę asystenta na Politechnice Wrocławskiej i jednocześnie otworzył przewód doktorski na Wydziale Strategiczno-Obronnym w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. W czerwcu 1995 r. obronił pracę doktorską pt. Kierowanie obronnością RP. Model funkcjonalno - organizacyjny i uzyskał jako pierwszy cywil tytuł doktora nauk wojskowych w specjalności kierowanie obronnością państwa. Następnie zdał egzaminy oficerskie i otrzymał awans na ppor. WP.

We wrześniu 1995 r. wraz z innymi politykami powołał zjednoczenie partii prawicowych Obóz Patriotyczny. W wyborach prezydenckich 1995 r. po podpisaniu kontraktu wyborczego z kandydatem udzielił poparcia kandydaturze Lecha Wałęsy i był zastępcą szefa jego sztabu wyborczego. Był jednym z współorganizatorów Akcji Wyborczej Solidarność, członkiem Krajowego Zespołu Koordynacyjnego i koordynatorem Zespołu Programowego ds. Bezpieczeństwa Narodowego AWS (opracował program AWS dotyczący obronności). W wyborach 1997 r. został wybrany na posła w Radomiu z 13-tej (przedostatniej) pozycji na liście AWS. W listopadzie 1997 r. został mianowany na stanowisko Sekretarza Stanu I-go Zastępcy Ministra Obrony Narodowej. Zajmował się planowaniem modernizacji sił zbrojnych. Opracował program utworzenia sił Obrony Terytorialnej. Wspierał polski przemysł obronny. Od momentu wstąpienia Polski do NATO był też Narodowym Dyrektorem ds. Uzbrojenia w Kwaterze Głównej NATO. W styczniu 2001 r. obronił pracę habilitacyjną nt. bezpieczeństwa Polski w XX w., a w marcu 2001 r. państwowa komisja ds. stopni i tytułów naukowych nadała mu stopień dr habilitowanego. Za zasługi dla bezpieczeństwa Republiki Litewskiej odznaczony medalem „For Merits” przez władze Litwy.

W lipcu 2001 r. w wyniku prowokacji przygotowanej przez kontrwywiad WSI został odwołany z stanowiska. W wyborach parlamentarnych 2001 ubiegał się o mandat senatorski w Białymstoku – mimo przedstawienia w mediach jako odpowiedzialnego za korupcję w MON uzyskał 38 tys. głosów.

W listopadzie 2001 r. na polecenie premiera Millera nadzorowana przez prok. Kapustę warszawska prokuratura apelacyjna podjęła śledztwo przeciwko Szeremietiewowi. Został na podstawie zeznań fałszywych świadków i naciąganych dowodów oskarżony o „korupcje”. Proces w tej sprawie rozpoczął się 21 września 2005 r. i obecnie trwa.

Po usunięciu ze stanowiska adiunkta z AON przez min. ON Szmajdzińskiego w styczniu 2002 podjął pracę jako profesor na uczelni prywatnej, wykłada administrację bezpieczeństwa państwa.

Jest autorem opracowań:
1. W obcym interesie. Zarys historii KPP. 5 wydań. Pierwsze w II obiegu w 1978., str. 98
2. Powstań Polsko. Zarys myśli programowej nowej prawicy polskiej. 3 wydania, Pierwsze w II obiegu 1987., str. 148.
3. Polityka jest sztuką możliwości. Warszawa 1989, w II obiegu, Tom 1 i 2, str. 356.
4. W prawo marsz. O polityce i wojsku. Warszawa 1993, str. 350.
5. Sejm, konstytucja, Polska. Warszawa 1994, str. 82.
6. Czy mogliśmy przetrwać. Polska a Niemcy w latach 1918-1939. Warszawa 1994, str. 334.
7. Obronić Polskę. Warszawa 1997, str. 123.
8. Strategia bezpieczeństwa narodowego. Warszawa 2000, str. 144.
9. Si vis pacem parabellum. Wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania bezpieczeństwa międzynarodowego. Kraków 2004, str. 267.
oraz ponad 700 artykułów publikowanych w prasie krajowej i zagranicznej.


Zobacz takze:

 

 
 

info@videofact2.com